Tranenthee maak je door aan verdrietige dingen te denken. En er steeds maar meer verdrietigheden bij te denken. Alle tranen vang je op in de theepot totdat deze vol is…
Tranenthee is een verhaal uit het boek ‘Bij Uil thuis‘ van schrijver en illustrator Arnold Lobel. Het is een kinderboek maar ook voor volwassenen interessant. Het verhaal ‘Tranenthee’ wordt zelfs in trainingen voor volwassenen gebruikt. Het boek verscheen in het Engels in 1975 en in 1981 kreeg Arnold Lobel er in Nederland een Zilveren Griffel voor.
Tranenthee zetten
Uil woont in een gezellig huisje. Op een dag gaat hij tranenthee zetten. Uil pakt een ketel, zet deze op zijn schoot en gaat aan verdrietige dingen denken. Aan stoelen met kapotte poten, lepels die achter het fornuis zijn gevallen en die je nooit meer terugvindt, potloodjes die te klein zijn geworden om vast te houden of een prachtige zonsopgang die niemand ziet. Van dat verdriet ga je huilen en de tranen vangt Uil op in de ketel.
Het smaakt wel een beetje zoutig maar is toch altijd weer heerlijk.
Een ketel vol tranen
Als de ketel vol is dan maakt Uil een kopje tranenthee. Het smaakt wel een beetje zoutig maar is toch altijd weer heerlijk. Kinderen snappen al heel jong wat er bedoeld wordt met de verdrietige dingen. Hoe fijn kan het zijn om ’s avonds een kind naar bed te brengen en alle verdriet van die dag te benoemen en de bijbehorende denkbeeldige tranen op te vangen in een denkbeeldige pot, daar zogenaamd thee van te zetten en die op te drinken. Wel een beetje zoutig maar altijd weer lekker.
Verdriet verzamelen
Zelf vind ik het heel leuk om te doen, het zetten van tranenthee. Alleen of samen met iemand. Eenmaal bezig komen er steeds meer nare dingen in je op. Van dagelijkse ongemakken tot groot verdriet of spijt. Soms komen er tranen maar die kan je er ook bij denken.
Jij zet de thee
Doordat jij thee gaat zetten van de tranen houd jij de regie in handen. En als je weet dat de tranenthee altijd weer heerlijk smaakt, dan voel je een enorme opluchting!
Geef een reactie