Zeventien dagen lang ga ik alles achter mij laten. Zeventien dagen zonder Cees. Zonder Dido. Zonder kinderen en kleinkinderen. Zonder vrienden. Zonder familie. Zeventien dagen zonder laptop, iPad en Netflix. Zeventien dagen onthaasten en voor het eerst alleen op reis.
De Camino Portugues
Een eeuwenoude pelgrimsroute waarvan ik de laatste 250 kilometer loop. Van Porto in Portugal naar Santiago de Compostella in Spanje. Waarom? Omdat ik in het 40-dagen Fitplan, dat ik dit voorjaar maakte, op dag 38 schreef: ‘Durf het strand te verlaten. Durf je gevoel te volgen. Durf vaste patronen te doorbreken.’ Het lopen van de Camino maakt dit waar.
Kan ik zomaar weg dan?
Pas als je weg bent, weet je of het gaat. Als je het probeert zal blijken of je vindt wat je zoekt. Ik wil weg van mijzelf zoals ik nu ben. Altijd aan het werk, altijd tijd tekort. Het maken van het 40-dagen Fitplan was een hele klus. Meteen daarna kreeg mijn nieuwe boek eindelijk de vorm die ik al een jaar zocht en ging ik letterlijk dag en nacht aan het werk. Des temeer research ik doe des te boeiender het allemaal wordt en des te moeilijker om op tijd te stoppen.
Het is tijd voor vertraging
‘Er is maar één duurzame weg, dat is de weg van vertraging en genieten van genoeg.’ schrijft Wouter Beekers in de krant (nrc za 6 juli & zo 7 juli). En ook dat vertraging moed vergt. Wat is er meer vertragend dan wandelen. Wat is er mooier dan een voettocht. Ik ken de ‘Runners high’ als bij het hardlopen lichaam en geest samensmelten. Eerst in ongemak en eenmaal daar doorheen in dat euforische, licht verslavende gevoel van opgaan in iets dat groter is dan jezelf. Dat gevoel kun je ook bij wandelen krijgen. Bij 10 kilometer krijg ik meestal een dip en daar doorheen gelopen begint de ‘Walkers high’. Je benen en hersenen herkennen de afstand en brengen je in een cadans. Je lichaam tintelt en je brein wordt leeg. Dat is vertraging! Dat is wat ik zoek!
De voorbereiding is in volle gang
Over 2 maanden is het zover. De reis is geboekt, de slaapplaatsen zijn gereserveerd. De 40-liter rugzak is in huis. De waterdichte wandelschoenen staan klaar. De regencape ook. Een lakenzak is aangeschaft en allerlei tasjes om de rugzak netjes te bepakken. 17 dagen lang alles wat ik bij me heb in een rugzak die max 10 kilo mag wegen. Binnenkort maar eens een paklijst opstellen.
Losse eindjes afronden maakt rustig. Het kan om kleine irritaties gaan zoals die mails die je nog wilt beantwoorden tot en met grote levensvragen die je niet beantwoordt maar voor je uitschuift…
Heb je altijd controle over je eigen veiligheid?
Vooral bij bergsport probeer je het antwoord zoveel mogelijk naar ja te verplaatsen. Veel heb je zelf in de hand. Goede opleiding, training en conditie. De juiste voorbereiding, kleding en materialen. Het inschatten van de route of tocht. Rekening houden met het weer en ieders kunnen. Ambitieus en doorzettend zijn, maar niet te. Maar toch…
Zen op hoogte
De bergen bieden naast geweldige natuur en sportieve beweging nog meer. Een kans op een mooie spirituele beleving. Een moment van verstilling waarin alle dagelijkse problemen en beslommeringen helemaal weg vallen. Een moment om totaal samen te vallen met je eigen stille aanwezigheid. Een beetje Zen. Of als een yogi in de Himalaya. Dat kan natuurlijk ook op andere mooie plekken in de natuur, zoals aan zee, of bij een mooi spiegelglad meer. Of een prachtige zonsondergang. Dan vallen alle woorden weg. Maar de bergen hebben iets extra. Ze hebben de hoogte waardoor je een ander perspectief op de wereld hebt.
Uit deel 2 – Pointe de Labby, het wonder: Met een gezaghebbende stem die helemaal niet van hem was zie hij: “Kom, Ik weet de weg, volg mij!” En ik wist dat hij de waarheid sprak, vertrouwde hem, het was de Stem van God. Ik volgde…
Bidden uit liefde
Ondanks het hevige onweer en de verraderlijke gletsjer de la Rosoire bereikten we laat maar veilig het dal en vonden beneden op de camping mijn moeder die de hoop al had opgegeven ons nog levend te zien.
Uit deel 1 – De Val: Op weg naar de top van de Pointe de Labby gleed mijn vader op de gletsjer uit richting afgrond. Het lukte mij zijn val te breken en samen overeind te komen. Inmiddels was het onweer vlak boven ons. Ik werd bang…
Donder en bliksem
Het onweer en de bliksem waren nu recht boven ons en de lucht was inktzwart. Donder en bliksem waren overal om ons heen. We daalden zo snel als maar mogelijk en veilig was af. Het kostte veel inspanning en we hadden al een lange tocht en enerverende ervaring achter de rug. Ik was toch wel wat gewend in de bergen ook qua onweer, maar dit zag er beroerd uit. Ik vroeg me af of we het overleven zouden.
Met vader op stap
Op 25-jarige leeftijd ging ik met mijn ouders de Franse Alpen in voor een bergvakantie. Vader en ik hadden voorgenomen de Pointe de Labby – 3521 m – te beklimmen en waren ’s morgens vroeg op pad met stijgijzers en pikhouweel. Moeder bleef beneden op de camping. Na uren lopen hadden we in opkomende mist de gletsjer de la Rosoire achter ons gelaten en kwamen op een rotsgraat, waar we overheen moesten. Plotseling verslechterde het weer, de lucht betrok, het werd kouder en het begon erg hard te waaien…
De finale etappe! Nog 17 km en dan hebben Jocelyne en Nicolette 498 km Pieterpad gelopen. Precies 2 jaar en 5 dagen geleden startten we in Pieterburen…
