De Camino Portugues, van Sao Felix naar Barcelos

De derde wandeldag naar Barcelos is geweldig!

We raken gewend aan het wandelen. Gewend aan de stilte, de ruimte en aan het niets hoeven behalve dan te wandelen. Geen last meer van mijn schouder doordat ik de vele mogelijkheden die mijn rugzak biedt beter heb afgesteld. Daar nam ik ruim de tijd voor, iets waarvoor ik thuis het geduld niet heb.

Verbaasd over mijn handigheid voel ik dat de draaglast beter verdeeld is. Ik loop de hele dag zonder schouder en voetpijn. Mijn lichaam lijkt nu gewend aan de rugzak en aan de hele dag lopen. Pas in het vliegtuig op de terugweg zal ik de pijnlijke stijfheid weer voelen.

De tijd die geen tijd kent

Op het Portugese platteland nemen de mensen de tijd. Ik denk aan Nederland waar de tijd mij neemt. Waar mijn tijd zo vaak gestolen wordt. Hier gaat alles langzaam. Ze poetsen de graven van hun dierbaren en brengen ze verse bloemen. Ze maken een praatje met ons al spreken we elkaars taal niet. Zelfs de sinaasappels, citroenen en tomaten langs de weg hebben de tijd gekregen om langzaam te groeien. Dat zie je aan hun kleur en proef je meteen. Wat een smaak!

Mijn doelen vervagen

Zijn mijn doelen nog wel van mij? Ik wilde weer autorijden omdat ik vanaf mijn achttiende al rijd, altijd een eigen auto had en nog steeds een rijbewijs heb. Maar het geeft zoveel stress. De eerste black-out kreeg ik rijdend in mijn auto. Tijdens deze tocht zijn ze gestopt. Ik wilde mijn geheugen terug. Hier heb ik het teruggekregen. Maar ik weet ook dat ik het na de reis weer kwijt zal raken als ik niet verander. Ik passeer de kilometerpaal die 208 km tot aan Santiago aangeeft. Gelukkig heb ik nog heel wat kilometers voor me om een wijzer mens te worden.

Op weg
Vandaag
ver van huis
Niets zoeken
Niets vinden
Alleen op weg
Anderen lopen mee
Lopen hun eigen weg

Barcelos, een mooie gemeente

Na vierentwintig km wandelen komen we aan in Barcelos. ’s Avonds belanden we in een feest op het stadsplein en dansen en zingen we mee met de uptempo muziek. De Haan van Barcelos kijkt toe.

De Haan van Barcelos is een Portugese legende 

‘Op een dag in de 17e eeuw werd er zilver gestolen van een landeigenaar. Een bedevaartganger onderweg naar Santiago de Compostella wordt als schuldige aangewezen. Deze ontkent maar wordt wel schuldig bevonden en ter dood veroordeeld. Hij vraagt of hij de rechter thuis mag bezoeken. De rechter blijkt aan een maaltijd te zitten en de veroordeelde wijst naar een geroosterde haan op tafel. Hij voorspelt dat de haan drie keer zal kraaien op het moment dat hij opgehangen wordt en dat hij daarmee zijn onschuld zal bewijzen. De rechter besluit hierop de haan niet meer te eten. Wanneer de man wordt opgehangen begint de haan te kraaien. De rechter ziet zijn fout in en rent naar de galg maar is te laat. De man overleeft toch de ophanging doordat de knoop van de galg het niet gehouden heeft.’ De haan staat sindsdien symbool voor geluk, vertrouwen en integriteit. 

Voor mij is de Camino nu al zoveel meer dan alleen een wandeling. Met een gelukkige glimlach om mijn mond val ik in slaap.

Bom Camino!
Nicolette

Lees hier meer dagverslagen over de Camino Portugues